Wilhelmus Bernardus Vermij

Van vader werd je tot vadertje in die weken van augustus 2004

Want hoewel mijnheer Alzheimer al jaren aan je knaagde, kreeg niets en niemand jou omver

Ik herinner me een zomerzondag heel lang geleden. Ik hield je stevig vast en voelde me veilig en gelukkig, zittend achter op jouw brommer om samen de weekend- telegrammen te gaan bezorgen

Zo lang ik mij herinneren kan, voerde jouw dagelijkse weg naar een saai postkantoor ergens in Aalsmeer. Je kon soms zo heerlijk mopperen op ‘de juffrouw’ en op alles en iedereen daar om je heen om toch de dag daarop weer je brommertje te starten…want ‘wat moet dat moet’.

Die extra guldens van de telegrammen en mama’s baantje maakte heerlijke vakanties in Nederland en daarbuiten mogelijk, En wij hadden de kans om te gaan studeren om te worden wat we wilden worden.
We kregen zelfs meerdere tweedehands autootjes, een eerste wrakkig Renaultje 4 van 400 gulden, een Fiat 125 die al veel beter was…maar met beiden had je weinig geluk… of liever gezegd: veel pech.

Vele keren per week bracht je jouw kindertjes weg, van sport naar spel en van hot naar her,

Want stel je toch eens voor dat er ergens onderweg een gevaar op de loer zou kunnen liggen

Jij deed het allemaal…

…en ik bewonder dat zo buitengewoon omdat ik weet dat jij nooit de kansen kreeg om te doen wat je eigenlijk veel liever zou willen. Kansen die wij wel kregen omdat wij groot werden in een liefdevol gezin; omdat wij van een generatie zijn die de luxe van het kiezen heeft.

Zoals in ieder leven en voor ieder mens, zijn er die momenten van lief en van leed.

Van vader werd je tot vadertje in die weken van augustus 2004

Want hoewel mijnheer Alzheimer al jaren aan je knaagde, kreeg niets en niemand jou omver

Ik herinner me een zomerzondag heel lang geleden. Ik hield je stevig vast en voelde me veilig en gelukkig, zittend achter op jouw brommer om samen de weekend- telegrammen te gaan bezorgen

Zo lang ik mij herinneren kan, voerde jouw dagelijkse weg naar een saai postkantoor ergens in Aalsmeer. Je kon soms zo heerlijk mopperen op ‘de juffrouw’ en op alles en iedereen daar om je heen om toch de dag daarop weer je brommertje te starten…want ‘wat moet dat moet’.

Die extra guldens van de telegrammen en mama’s baantje maakte heerlijke vakanties in Nederland en daarbuiten mogelijk, En wij hadden de kans om te gaan studeren om te worden wat we wilden worden.
We kregen zelfs meerdere tweedehands autootjes, een eerste wrakkig Renaultje 4 van 400 gulden, een Fiat 125 die al veel beter was…maar met beiden had je weinig geluk… of liever gezegd: veel pech.

Vele keren per week bracht je jouw kindertjes weg, van sport naar spel en van hot naar her,

Want stel je toch eens voor dat er ergens onderweg een gevaar op de loer zou kunnen liggen

Jij deed het allemaal…

…en ik bewonder dat zo buitengewoon omdat ik weet dat jij nooit de kansen kreeg om te doen wat je eigenlijk veel liever zou willen. Kansen die wij wel kregen omdat wij groot werden in een liefdevol gezin; omdat wij van een generatie zijn die de luxe van het kiezen heeft.

Zoals in ieder leven en voor ieder mens, zijn er die momenten van lief en van leed. Maakte ook jij je fouten en deed je het goede op de weegschaal die ‘het leven’ heet.
Mensen die zo dichtbij je leken, lieten jou vallen als dat toevallig zo uitkwam. Want hoe heerlijk en hoe makkelijk is het niet de schuld van hun eigen falen aan jou te geven.

Van jou heb ik meer geleerd dan je kunt weten. Niet alleen hoe te schaken of te bridgen. Maar vooral dat je in de schaduw ook kunt bloeien en dat echte liefde eindeloos kan zijn.
Nu de tijd zijn verzachtende dekentje gelegd heeft over die 11^e september in 2004, wil ik tegen jou en de wereld roepen dat ik voor geen goud een ander ‘mijn vader’ had willen noemen.

Veel heb jij in je leven niet cadeau gekregen maar je mooiste bezit heb je dan ook  altijd gekoesterd: Jouw liefde voor mama en jullie onderlinge verbondenheid. Dat maakte jouw bitterste pillen zoet.

Je was ook een te gek leuke opa voor mijn kindertjes die de herinnering aan jou net zo koesteren als ik dat doe.

Hugggg

‘Sonny’