Zolang er nog geen standbeeld van hen staat in straten en op pleinen, verdienen ze het standbeeld hier!
Graag wil ik voor mijn vader een eerbetoon aanmaken, want ieder mens is uniek, met zijn of haar bagage en met zijn of haar onvervangbare vlinders! Zolang er mensen zijn die aan je denken ben je nog niet echt gestorven.
Laat deze mensen leven, voor nu en later, opdat de vlinder en de meeuw zal vliegen tot in komende eeuw!
Sommige mensen zijn gewoon bijzonder en verdienen het om herdacht te worden.
Ik denk de meestem mensen eigenlijk wel, maar nooit voor ieder individu op deze wereld, maar altijd voor de juiste personen; meestal de directe naasten van een overleden persoon zijn het, die de waarde van zijn of haar leven op waarde weten in te schatten…
Voor mij is de bijzondere persoon die ik hier wil gedenken: mijn vader.
Hij overleed nu ruim drie jaar geleden, en elke dag dat hij er niet meer is, voeltaan als een gemis.
Nou…eigenlijk is ie er nog wel: in mijn hoofd en als ik aan hem denk, voelt het alsof hij als gids bij me is. Maar aanraken of een Amerikaanse “hug”: dat gaat niet meer. Maar toch is hij voor mezelf nog steeds aanwezig, zij het iets meer op afstand.
Wat is dat nu weer voor alternatief gewauwel?, zul je misschien denken?
Mijn verstand zegt hetzelfde, maar ik ervaar hem nog iedere dag bij me.
Misschien is het onzin, maar zoals ik het beschrijf, zo voelt het wel. Nog steeds als ik iets moet beslissen,
Lees meer
Zolang er nog geen standbeeld van hen staat in straten en op pleinen, verdienen ze het standbeeld hier!
Graag wil ik voor mijn vader een eerbetoon aanmaken, want ieder mens is uniek, met zijn of haar bagage en met zijn of haar onvervangbare vlinders! Zolang er mensen zijn die aan je denken ben je nog niet echt gestorven.
Laat deze mensen leven, voor nu en later, opdat de vlinder en de meeuw zal vliegen tot in komende eeuw!
Sommige mensen zijn gewoon bijzonder en verdienen het om herdacht te worden.
Ik denk de meestem mensen eigenlijk wel, maar nooit voor ieder individu op deze wereld, maar altijd voor de juiste personen; meestal de directe naasten van een overleden persoon zijn het, die de waarde van zijn of haar leven op waarde weten in te schatten…
Voor mij is de bijzondere persoon die ik hier wil gedenken: mijn vader.
Hij overleed nu ruim drie jaar geleden, en elke dag dat hij er niet meer is, voeltaan als een gemis.
Nou…eigenlijk is ie er nog wel: in mijn hoofd en als ik aan hem denk, voelt het alsof hij als gids bij me is. Maar aanraken of een Amerikaanse “hug”: dat gaat niet meer. Maar toch is hij voor mezelf nog steeds aanwezig, zij het iets meer op afstand.
Wat is dat nu weer voor alternatief gewauwel?, zul je misschien denken?
Mijn verstand zegt hetzelfde, maar ik ervaar hem nog iedere dag bij me.
Misschien is het onzin, maar zoals ik het beschrijf, zo voelt het wel. Nog steeds als ik iets moet beslissen, dan vraag ik het in gedachten aan hem. En het bijzondere is:
Ik krijg antwoord, niet als tekst in mijn hoofd maar als heldere visie in mijn gevoel, voorzien van zijn energie.
Misschien ben ik gek, maar zolang deze manier van zij, me steun geeft, ga ik daar niet tegen vechten.
Want mijn vader was een held … en dat is hij nog steeds. Zeker nu hij dood is, maar ook toen hij nog leefde gold voor mij: Ik bewonder die man. Ik bewonder die man, die van zoveel markten thuis was, zoveel wijsheid bezat, of het nu om zakelijk inzicht ging, of over zijn opvatting en uitstraling met betrekking tot naastenliefde. Hij was geen gelovig man, was eerder atheïst dan agnost, maar zover hij zijn opvatting over de vraag of er iets na de dood is enigszins met open vizier tegemoet trad, was hij eerder een beetje rebels, dan braaf.
“Dat zullen we nog weleens zien!”, was een houding in alles, ook wanneer iemand hem in een figuurlijke dwangbuis probeerde te stoppen. Hij kon een keiharde zakenman zijn, maar ook een gevoelig levensgenieter. Hij was in ieder geval een straatvechter en gaf nooit op, genoot zelfs van een beetje weerstand en vond het prachtig om geleidelijk aan zijn eventuele tegenstanders te overwinnen. Het was een man met ballen.
Zelf ben ik een stuk minder zelfverzekerd en twijfel ik vaak aan alles. Des te groter is mijn respect voor deze hardwerkende, maar ook volop van het leven genietende rots, een rots in de branding, die genoot van diezelfde branding, maar ook van de zon en het zacht kabbelende water om hem heen, wanneer deze zijn onverzettelijke rots, hetzij zacht dan wel krachtig beroerden.
Kortom genoeg motivatie, om voor mijn vader een eerbetoon te schrijven.
Maar als je iets over iemands leven wil schrijven: waar begin je dan?
Om me te oriënteren op zijn leven, reisde ik onlangs af naar wijk bij Duurstede, zijn laatste woonplaats en nog steeds de woonplaats van mijn moeder.
Want wie kent mijn vader nu beter dan mijn moeder?
Om een terugblik op zijn leven gemakkelijker te maken, had ze een heleboel foto’s voor mij opgedoken.
Nu was het vrijdag, ergens laat in augustus, laat in de ochtend. Normaal een dag dat je werkt. Vandaag was het anders. Over de eettafel waren vele foto’s, uit vele decennia uitgestald, en ik wist niet waar te beginnen.
Foto’s uit zijn vroege jeugd, maar ook foto’s uit mijn jeugd, toen ik nog een klein kind was en hij een goedlachse vader. Flarden van zijn leven flitsten door mijn hoofd en ook de herinneringen aan hem wisselden zich snel af en mijn zoekende gedachtenoog. Het was nu ruim drie jaar geleden, dat hij plotseling weg moest uit dit leven. Hij had een aneurysma en omdat hij nog heel veel wilde met zijn leven, besloot hij zich er preventief aan te laten opereren. Vlak voor zijn operatie, was hij nog op mijn verjaardag. Zoals altijd dronk hij gezellig van de rode wijn, en snoepte hij van de Franse kaas, en was hij vol verhalen en stellingen over van alles en nog wat. In deze periode: hij was toen 76 jaar oud, werkte hij nog eregeld als consultant in de ISO-9000 certificering en alles wat daarbij hoorde. Kortom: gewoon een actieve man. Toen hij ons huis verliet en we stonden na te praten bij zijn ultrasnelle exemplaar Volvo V60, keek hij toch een beetje moeilijk. Ik dacht: waarschijnlijk is hij toch bang voor de operatie. Hij wilde me een knuffel geven: iets dat hij niet heel vaak deed. Zo was die generatie niet opgegroeid, maar hoe ouder hij werd, des te vaker gaf hij er soms één: een knuffel, van vader tot zoon.
Omdat ik het niet te zwaar wilde maken en en hem wilde zeggen: het komt wel goed, sloeg ik zijn knuffel een beetje af en gaf hem hooguit ( ik weet het niet meer precies) een lichte schouderklop. Toen hij weg reed keek hij me doordringend aan, alsof het de laatste keer zou zijn dat hij me zou zien. En dat was ook zo. De operatie verliep niet voorspoedig, er ontstonden complicaties en een maand later had ik geen vader meer. Regelmatig heb ik nog spijt gehad dat ik hem niet omhelsd heb, maar dat is nakaarten. Daar hield hijzelf ook niet van.
Ik pak weer een foto uit een vergeeld stapeltje. Ik zie mezelf als kind van elf jaar, samen met het gezin van huize Rook. We woonden toen in Baarn. Dat was de tijd dat mijn vader werkte bij Phonogram en zichzelf had opgewerkt tot hoofd Kwaliteitsdienst wereld. Dat was de tijd dat hij leiding gaf aan tien professoren die onder zijn leiding de codering bedachten van de Compact Disk, wat later de CD genoemd zou worden. Wij hadden één van de eerdte 5 CD-spelers ter wereld in huis, om het één en ander te testen. Vriendjes van ons vonden dat wel mooi. Maar zijn zakelijke kijk op dingen is niet te zien op de foto. Het was rond de tijd dat mijn vader altijd een kerst- en paasbrood bakte, geheel op eigen wijze. Hij had het recept van zijn vader gekregen en het lag in de planning dat het ook nog eens zou leren. Ik pak weer een foto uit mijn kindertijd: Wij met zijn allen op wintersport. God, man! Wat waren die vakanties gaaf. En wat was mijn jeugd zorgeloos!
We konden meerdere malen per jaar met vakantie en het soort vakanties varieerde van caravanvakanties tot luxe hotelvakanties en wintersport dus.
We woonden destijds in het zorgeloze rijke Baarn en maakten vaak , soms tussendoor voetballend, een andere keer takken verzamelend, weer een andere keer, gewapend met fototoestel, wandelingen in het Baarnsche Bos. We waren een gelukkig gezin, en mijn ouders hadden veel, maar ook heel goede vrienden. Eén van zijn beste vrienden was Ben Roelofsen die hij zowat vanaf zijn kleutertijd kende. In de periode van waar ik nu naar deze foto keek, waren we twee bevriende gezinnen. Zij hadden twee dochters en ik was met mijn broer Robert. Zoveel mooie momenten hebben we als de twee bevriende gezinnen beleefd, zoveel hebben we gedeeld, van vele oudejaarsavondvieringen tot ook vakanties.
Ja, waar begin je dus, als je een verhaal over mijn vader moet schrijven?
Ik besloot de foto’s, die ik had uitgekozen een beetje op volgorde te leggen, want dit eerbetoon moet niet slechts een bespiegeling zijn van hoe ik naar hem kijk, maar ook een beetje overzicht geven op zijn leven.
Het is tijd om te beginnen bij het begin:
Zijn biografie zoals ik hem heb gemaakt, zit in de bijlage
Zie bijlage in de pdf in het vakje documenten
Lees minder
Emotioneel om deze memorial en het prachtige verhaal van mijn neef over mijn oom Peter hier te lezen.
Het blijft bizar hoe snel en onverwacht mijn oom overleden is. Het lijkt nog steeds dichtbij. Ik herinner me het laatste, fijne gesprek dat ik met hem had op de verjaardag van mijn moeder nog goed.
Hij zag niet op tegen zijn operatie. Toch vertelde hij me in hetzelfde gesprek dat hij heel tevreden was met hoe zijn leven verlopen was en Dat hij er vrede mee zou hebben als het mis zou gaan. Op dat moment stelde ik hem gerust met de woorden dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, want voor de medici van tegenwoordig zijn hart- en vaatoperaties dagelijkse kost en de technieken zijn enorm verbeterd ten opzichte van jaren terug. Het nieuws dat mijn oom overleden was overviel mij dan ook terwijl ik op vakantie was in Frankrijk.
Gelukkig kon ik een ticket boeken om bij zijn afscheid te zijn.
Nog steeds begrijp ik niet waarom het zo gelopen is. De afgelopen jaren zijn wij verschillende familieleden verloren en dat doet pijn.
Voor mij voelt het goed dat mijn neef en ik elkaar terug hebben gevonden in de gedeelde herinneringen en geschiedenis.
Liefs❤️❤️❤️
Lieve Jeroen,
Het kippenvel staat op mijn armen en rillingen van ontroering gaan door mij heen terwijl ik het In Memorium van mijn oom Peter lees. Ik vind het prachtig! Wat een bijzonder waardevol project is dit. Ik wil er graag nader met jou over van gedachten wisselen.
Liefs, je nicht Annemiek❤️
Dit profiel heeft nu een wachtwoord.
Mooi profiel Jeroen!