Franklin Carel Kroonenberg

Op deze link (password nodig) staat een radioprograama dat ‘het Slootjesvolk’ voor Frank heft gemaakt. https://inonzegedachten.nl/frenkieee/

We zijn ons vriendje Frank kwijt geraakt…

Bijna een jaar lang heeft hij geknokt tegen die rotziekte die je zelfs liever niet bij naam noemt. Zijn berichtjes daarover begonnen vol optimisme maar dat brokkelde af naarmate het proces doorwoekerde.
‘Frenkieee’ zoals ik hem zelf altijd noemde, was een uniek rustpuntje in onze ‘Slootjesvolk’ groep van 10 vrienden die al vele decennia geleden is ontstaan uit een vaste kern van jongens die eens per jaar onder andere  de slootjes kwamen schoonmaken bij het huisje in Friesland van ons gemeenschappelijk vriendje Edwin. Toen nog grotendeels afkomstig rond het Gooi maar inmiddels verspreid van Groningen, via de Veluwe tot aan de Bollenstreek.  Dat waren weekends vol dollen en diepgang waar de klussen rond het huis overdag tactisch verdeeld werden en de avonden onder het genot van wat flesjes ‘Selection Clémence’, aspirine controlée’ gevierd werden. Dit slootjeswater werd destijds door de heer A . Heijn verkocht vanuit de gedachte dat de kleur van het goedje voldoende aanleiding gaf het niet vanuit het schoonmaakmiddelen-schap te hoeven verkopen.

Zo werd Frank veelvuldig opgezadeld met het opkalefateren van het achterstallige schilderwerk van het pandje, geheel passend bij zijn rustige en bedachtzame natuur, wist hij kale schuurtjes tot hernieuwde bloei te brengen zonder zich te storen aan de drukke mannetjes om hem heen.
Menig avond werd na wat goede gesprekken nog opgeleukt door een bezoekje aan het uitgaansleven van Groningen. In die tijd werkte Frank bij het KNMI en was hij als weerman, naast nieuwslezers als Joop van Zijl, met z’n kenmerkende witte koppie te zien in het journaal van 8 uur.
Dat gaf ons als Slootjesvolk ongekende mogelijkheden. Als we ‘getienen’ ’de Kar’ of ‘de Troubadour’ binnen  stapten,

Op deze link (password nodig) staat een radioprograama dat ‘het Slootjesvolk’ voor Frank heft gemaakt. https://inonzegedachten.nl/frenkieee/

We zijn ons vriendje Frank kwijt geraakt…

Bijna een jaar lang heeft hij geknokt tegen die rotziekte die je zelfs liever niet bij naam noemt. Zijn berichtjes daarover begonnen vol optimisme maar dat brokkelde af naarmate het proces doorwoekerde.
‘Frenkieee’ zoals ik hem zelf altijd noemde, was een uniek rustpuntje in onze ‘Slootjesvolk’ groep van 10 vrienden die al vele decennia geleden is ontstaan uit een vaste kern van jongens die eens per jaar onder andere  de slootjes kwamen schoonmaken bij het huisje in Friesland van ons gemeenschappelijk vriendje Edwin. Toen nog grotendeels afkomstig rond het Gooi maar inmiddels verspreid van Groningen, via de Veluwe tot aan de Bollenstreek.  Dat waren weekends vol dollen en diepgang waar de klussen rond het huis overdag tactisch verdeeld werden en de avonden onder het genot van wat flesjes ‘Selection Clémence’, aspirine controlée’ gevierd werden. Dit slootjeswater werd destijds door de heer A . Heijn verkocht vanuit de gedachte dat de kleur van het goedje voldoende aanleiding gaf het niet vanuit het schoonmaakmiddelen-schap te hoeven verkopen.

Zo werd Frank veelvuldig opgezadeld met het opkalefateren van het achterstallige schilderwerk van het pandje, geheel passend bij zijn rustige en bedachtzame natuur, wist hij kale schuurtjes tot hernieuwde bloei te brengen zonder zich te storen aan de drukke mannetjes om hem heen.
Menig avond werd na wat goede gesprekken nog opgeleukt door een bezoekje aan het uitgaansleven van Groningen. In die tijd werkte Frank bij het KNMI en was hij als weerman, naast nieuwslezers als Joop van Zijl, met z’n kenmerkende witte koppie te zien in het journaal van 8 uur.
Dat gaf ons als Slootjesvolk ongekende mogelijkheden. Als we ‘getienen’ ’de Kar’ of ‘de Troubadour’ binnen  stapten, werden er besmuikte blikken in Frenkieee’s richting geworpen door het danslustige damesvolk.
Frank knikte dan eens minzaam in verschillende richtingen met z’n ‘ja-dames-u-kunt-mij-kennen-blik’ in de ogen zonder er verder enige aandacht aan te besteden. Dat betaalde zich uit, want de combinatie van een bekende Nederlander en geen verdere aandacht krijgen, was zelfs voor de meest populaire uitgaanster onweerstaanbaar.
‘Ben jij het?’ was steevast de vraag van het toegestroomde vrouwtjesvolk.
‘Ja hij is het!’, schoten zijn negen vriendjes dan te hulp om ons vervolgens over de dames in kwestie te ontfermen.  Met z’n eeuwige glaasje wijn in de hand keek Frank dan eens glimlachend om zich heen om te zien hoe zijn vriendjes complete epileptische dansaanvallen simuleerden om de meisjes maar te blijven vermaken.

Frenkieee is nu fysiek niet meer onder ons. Dat is een aderlating voor ons allemaal. Het doet al pijn als je vooruitdenkt naar de volgende Slootjesvolk-happening  waar zijn witte koppie niet meer te zien zal zijn en zijn diepe kenmerkende stem niet meer te horen is. Maar hij is er wel bij… altijd, bij iedere toekomstige keer dat ‘ons negental’ tezamen komt.
Frenkieee, vriend!….. tot ooit!